Magiczny Szczecin

***
Razjel: Starczyło mi ręki!? Starczyło Jestem seme
Arael: =='

Arael stał samotnie na jednym z tarasów...
Samotność...
Samotność to nie czynnik fizyczny, a stan ducha. Odkąd tu trafił pierwszy raz czół że jest sam. W zasadzie czół tak bo chciał tak czuć.
Bycie szczęśliwym nie jest przyjemne gdy nie można się tym szczęściem dzielić z osobami na których zależy...
... Myślał o Shinju...
Małe demoniątko miało pełne prawo czuć żal.

Westchną głęboko.
Miał tak nie mówić... nie myśleć...
Wróżek mu zabronił.
Bo wina domaga się kary... Jeśli tego nie przerwie, znów zacznie się niszczyć.

Znów westchną...
Ale czy tak nie było łatwiej? Być słabym, zapłakanym, na skraju upadku z wyrwanymi skrzydłami... Wtedy to inni ciągnęli cie w górę...

Książę oparł dłonie na balustradzie z czarnego marmuru. Nienawidził bezsilności.
Och.... jak dawno nie czół tylu emocji na raz...
I nawet zwalanie tego na zdrowie nie wiele dawało. Na własne życzenie znów podszedł do tego emocjonalnego bagna... A świadomość że właśnie kmini jak najlepiej się w nim utopić była przerażająca.

Spod półprzymkniętych oczu obserwował krajobraz. Okryte śniegiem góry, w bezksiężycową noc... Gwiazdy, chłodne, dalekie...
- To że jesteś teraz szczęśliwy nie jest złe. - Głos Cynobra zabrzmiał cicho za jego plecami.
- Złe jest to że nie umiem uczynić jej szczęśliwą. - Arael nie odwrócił się, dalej patrząc na ośnieżone szczyty. - To moja uczennica. Wziąłem za nią odpowiedzialność i uciekłem. Tak się nie robi.
- Sam mówiłeś że nie można żyć dla kogoś innego. - Były Władca Ciemności przyglądał się drobnej sylwetce na tle rozgwieżdżonego nieba. - Robisz tyle ile możesz...
Arael odwrócił się gwałtownie.
- Nie dość! - Wykrzyczał niemal ze szlochem. - Nie dość... - powtórzył ciszej. - ONA MI ZAUFAŁA!!! Pomogła mi wyrwać się z Miasta Cudów, pomogła wyjść z koszmaru... Ale nie rozumieliśmy że to jest nasz wspólny koszmar... Ja wyszedłem, a ona w nim została.
- Dramatyzujesz... - Cynober uśmiechną się Cynicznie. - Wiesz, myślę że torturowanie się psychicznie to ostatnia metoda jaką mógł byś jej pomóc. Jak koniecznie chcesz żeby bolało to idź do Razjela, poproś, z chęcią cie wychłosta...
- Daruj...
- No co? Trafiłem?
- Odwal się ode mnie...
- Jak chcesz...
Postać Cynobra rozpłynęła się powoli. Jeszcze jakąś chwilę Arael czół jego świadomość, to jak przechodzi obok, niczym powiew chłodnego nocnego powietrza i został sam. Oparł się o balustradkę, odchylając w tył, przymykając oczy.
....
- Przestań o tym myśleć! - Nakazał sobie po raz kolejny
............
- Grrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr....
.......................
- No żesz KURWA!
.........................................
- Trzeba było się jednak narąbać. - Westchną i po dreptał do Razjela.

Książę Ciemności siedział patrząc na przeciwległą ścianę.
Kurwa.
Rano obudził go telefon z Darklands... Dlaczego to od niego wymagano żeby pomagał którejś z córek czy może wnuczek Naariona w zdawaniu matury. Nie mają innego jelenia?
Do tego Jego Cesarska mość chciał żeby wrócił do Szczecina.

Westchną z zażenowaniem.
Będzie dobrze

Prawda była taka że nie chciał pisać tej cholernej matury i w ogóle miał jej serdecznie dość... A jeszcze słuchanie jak ten rozpieszczony dzieciak grymasi: a to nie tak, to mi nie pasuje, tu jest źle... To niech sama sobie napisze!!! I zaraz bek że ona nie umie, ona nie da rady, ona to ona tamta...

A on całą noc miał koszmary... Że smoczyca była w ciąży, że niby wrócili do siebie, ale nie wrócili... a dziecko oddali koleżance Araela z dzieciństwa ale on chciał je odzyskać i żeby móc je mieć musiał przeprowadzić się do Pałacu Bogów...

A przecież nie chciał wracać, nie chciał dziecka a już do Pałacu Bogów ciągnęło go chyba najmniej!!! Nawet go przecież nie widział!!!

Do tego coraz częściej czół się jak piąte koło u wozu. Jadł za cudze pieniądze, spał w cudzym łóżku i cudzej pośieli, rozmawiał z cudzymi znajomymi słuchał cudzej muzyki. Cudzy kot siadał koło niego an cudzej poduszce, lub wskakiwał na cudzy stół obgryzać cudzego kwiatka.

I nikt nie chciał nic w zamian...
I nic co mógł dać w zamian nie było potrzebne.

- Dawno nie płakałeś... - Znajomy głos, i ledwo odczuwalny dotyk, tak ostrożny... Delikatne palce oparły się na skroniach księcia masując je lekko... każdym dotykiem przeszywając głowę na wylot.
- Pisałem o tobie. - Zauważył Arael wykonując ruch jakby chciał się opszeć na osobie za sobą, ale ta cofneła się w porę.
- Postradałeś rozum? - zapytał ból, cofając dłonie.
- Może. - Książę uśmiechną się zalotnie.
- Ari, o co ci znowu chodzi...
- Przytul mnie...
- Spier***laj! Razjel nogi by mi z du*y powyrywał gdyby znalazł cię tu zemdlonego!!! Nie ma mowy... Dam ci dobrą radę. Zajmij się czymś. Nie ważne, nawet pierdołą... I nie myśl jak masz myśleć o tym jaki świat jest zły i nie dobry...
- To nie świat... ja jestem niedobry. Biorę nie dając w zamian...
- Zamilcz! To zacznij coś od siebie dawać a nie siedzisz i jęczysz. Chociaż przestał byś chodzić skwaszony jakby cie kto szczotką wydymał. Banan na twarz i jazda na dół się na coś przydać.
- Czy przypadkiem to nie ja powinienem ci rozkazywać? - Arael uniusł brew odwracając się do demona.
Ten uśmiechną się słodko.
- Grzeczna dziewczynka.

- Jesteś nachalny...
- Trochę... - przyznał ból.
Arael popatrzył na szóstego demona, po czym z westchnieniem położył się z głową na jego kolanach, pozwalając gładzić się po skroniach.
- Wiesz... niedawno uświadomiłem sobie że są pewne granice, które niekoniecznie chce poruszać... - Książę  przymkną oczy. - A jednak wiem, że jeśli je przekroczę... będzie mi lepiej.
- Nie pytaj mnie o radę. Jestem istotą bezwolną. - ból dalej gładził włosy księcia.
- Wiem... Ostatnio czuje się jak po prochach... Nie jestem w stanie czysto myśleć. Nie wiem co mi dolega. I jeszcze te sny...
-...
- Przytul mnie. Postaram się nie zemdleć...
- Ari... Idź, upij się albo co... ale mnie nie podpuszczaj.

Areal siedział całkiem swobodnie i bez najmniejszej obawy na łożu Razjela. Przebywanie w tak legędarnym miejscu swobodnie i bez najmniejszej obawy mogło świadczyć albo o olbrzymim braku rozwagi, albo zaufaniu do właściciela... albo zwykłej głupocie. Arael nie wnikał w to które z tych trzech czynników pozawalało mu na siedzenie tam i radosne majtanie nóżkami.

Kot-dżin w swej kociej postaci przeszedłszy o bok popatrzył na Księcia Ciemności... Podszedł... Jeszcze chwile mu się przyglądał, po czy szorstkim języczkiem polizał zwisającą z łóżka bosą stopę Araela. Ten cofnął się od razu patrząc na dżina z lekkim przerażeniem.
- Fetyszysta. - Burkną i podwiną nogi pod siebie.
Kort demonstracyjnie zaczął ostrzyć pazurki tuż obok jego nogi.
Arael postanowił powstrzymać komentarz.

Zaczęło się od tego że Piotruś Pan i Dzwoneczek przyszli na karty... Wraz z nimi przybyło 0,75 i butelka coli... Alrael grał słabo, za to pił dużo...
A może to nie było 0.75... bardzo słabo pamiętał.
Później było coś co mogło być cytrynówką, sądząc z koloru lub miodówką sądząc ze smaku... I zostawiało w ustach taki dziwny posmak.
A później był ranek. Arael obudził się i z przerażeniem stwierdził że pamięta wszystko z tego co było na imprezie i tego co po niej.
Pierwszy raz pamiętał co robił gdy alkohol oddał jego ciało we władanie demonom. I mając tego świadomość podjął ważne postanowienie:
OD DZISIAJ NIE PIJE

Co najdziwniejsze, wytrwał w tym postanowieniu nawet na imprezie gdzie grali disco-polo i techno.

- WYNOŚ SIĘ STĄD PIER***ONY DŻINIE!!!!!!!!!!!! - Wydarł się Arael, a po chwili duch w swojej kociej postaci wybiegł z jedne z zamkowych łazienek uciekając przed lecącą za nim gąbką.
Książe Ciemności skończył pucować toaletkę. Odwrócił się, by zająć się wanną... Czarno-srebrzysty cień mignął mu na krańcu widoczności.
- gdybyś nie był jego ulubieńcem zabił bym cię ze szczególnym okrucieństwem. - Oznajmił mściwie książę zdejmując kota z dopiero co wymytej toaletki na której pozostały odciski łapek.
Kot zeskoczył mu z rąk.
- Nie... zatłuke... Zapie***le! - Arael posłał mordercze spojrzenie dżinowi w dopiero umytej wannie. - Masz przerąbane. - Warkną, wyrzucając go z łazienki i zamykając drzwi.
Jakiś czas później zadowolony z siebie kończył szorować podłogę. Jeszcze raz popatrzył na swoje dzieło po czym miał zamiar wyjść.
Połorzył rękę na klamce.
W drzwiach miną go dżin z radosnym uśmiechem wmaszerowując na dopiero umytą podłogę.
- No, pięknie, pięknie... - Zauważył uśmiechając się jak sam diabeł.
- N i e n a w i d z ę    c i e. - Głos Araela zmroził na chwilę powietrze. - WYNOCHA NA DÓŁ I MAM CIĘ WIĘCEJ NIE WIEDZIEĆ!